In het voorjaar van 2023 werd ik uitgenodigd door de legatenwerking van Greenpeace [1] om kennis te maken met de helende kracht van ‘Shinrin-Yoku’, een beetje mank vertaald als ‘bosbaden’. Ik hoorde het in Tokyo donderden want ik had er nog nooit over gelezen of gehoord.
Plaats van afspraak waren de Makegemse bossen nabij Merelbeke [2] en onze ‘gids’ was Ann Tilman van Foresterra [3]. De hele groep – een tiental natuurenthousiastelingen – bleek te bestaan uit uitsluitend ‘bosbad-maagden’. Na een uitgebreide introductie over de wetenschappelijk bewezen effecten van bosbaden op de gezondheid van lichaam én geest en de Japanse oorsprong van het gebruik slenterden we het bos in.
Ann begeleidde ons in de verbinding met de omliggende natuur door zacht uitgesproken – bijna gezongen – uitnodigingen die de zintuigen de hoofdrol gaven. Na een uitnodiging die zich toespitste op het luisteren en waarbij we de ogen sloten om de visuele prikkels even uit te schakelen, opende ik mijn ogen en keek ik pal op een spinrag dat recht voor me in de zon fonkelde als een juweeltje. Het prisma-effect dat de draad bleek te hebben, zette het zonlicht dat door het bladerdek priemde om in regenboogkleuren zoals ik ze nog nooit eerder zag. Op dat moment werd ik overmeesterd door een bijna magisch gevoel van verwondering.
Die ervaring blijft in mijn geheugen fonkelen als het moment waarop ik ‘terug’ thuiskwam in het bos. In mijn jeugd was de natuur mijn vangnet als ik de voor mij veel te harde menselijke wereld wilde ontvluchten. De vadertaal van mijn gezin was die van de harde hand en ‘in de boskes’ voelde ik me beschut en veilig. Die herinnering waarvan ik vergeten was dat ik ze had, kwam op die voormiddag als een openbaring bij me binnen. Hier wil ik zijn, mezelf onderdompelen in de geluiden van de wind, de bladeren en de vogels, in de kleurenpracht van de bomen en struiken, in de geur van moeder aarde. Hier werd een zaadje gepland dat in de jaren erna en via nog vele volgende bosbaden zou uitgroeien tot een onschatbaar deel van mijn leven en waarvan ik op mijn beurt anderen deelgenoot hoop te maken via de bosbaden die samaras aanbiedt.
“And into the forest I go, to lose my mind and find my soul”, John Muir
[1] https://www.greenpeace.org/belgium/nl/testamenten/
[2] https://www.natuurenbos.be/natuurgebieden/makegemse-bossen